Ömer Seyfettin’e Yapılan Affedilemez Ayıp!
Ömer Seyfettin 23 Åžubat 1920’de ÅŸeker hastalığından ötürü son durağı olacak HaydarpaÅŸa Hastanesi’ne kaldırılmış, 6 Mart 1920’de ise bu hastanede son nefesini vermiÅŸti. BayazoÄŸlu ünlü yazar Ömer Seyfettin’in hazin ölüm hikayesini şöyle anlatıyor:
Şeker hastası olmuştu ve daha kötüsü bu maraz hızla ilerliyordu. Fakat bundan ne kendisinin ne de o devir doktorlarının haberi vardı.
Olamazdı da zira o zamanlar diyabet ve insülin dünyada bile bilinmiyordu. Her doktora gittiÄŸinde ÅŸekerin yaptığı eklem aÄŸrıları için romatizma tedavisi uyguluyorlar ve çıkarken sıkı sıkı tembihliyorlardı: “Aman azizim bol bol portakal, madalina ye, üzüm hoÅŸafı iç” diye.
Böyle diye diye 23 Åžubat 1920’de yazarı bir daha kalkmamak üzere yataÄŸa düşürdüler. Ve Ömer Seyfettin 6 Mart’ta HaydarpaÅŸa Hastanesi’nde “Ah Selanik!” diye inleye inleye son nefesini verdi. NümayiÅŸ gibi kalabalık ve öfkeli bir cemaatin huzurunda cenaze namazı kılındıktan sonra KuÅŸdili’nde Mahmud Baba haziresinde topraÄŸa verildi. Cenazesinden bugüne iki hatıra kaldı. Birincisi, Mahmud Baba haziresinin üzerinden yol geçeceÄŸi veya araba garajı yapılacağı gerekçesiyle mezarı kaldırılacak ve 23 AÄŸustos 1939’da Zincirlikuyu Mezarlığı’na nakledilecekti. Vefatından 19 yıl sonra kemikleri Asya’dan Avrupa’ya nakledildi.
Ä°kinci ve en acısı, vefatından sonra cenazesi kimsesizlerin cenazeleri gibi HaydarpaÅŸa Numune Hastanesi’ne kaldırılmış ve orada görevli Sivaslı bir hademe tarafından karnı yarılarak otopsisi yapılmıştı. Kadavrasının fotoÄŸrafını ise kütüphane memuru çekmiÅŸ, etrafında toplananlar ilgisiz nazarlarla fotoÄŸrafçıya bakmışlardı. Halbuki önlerinde yatan edebiyatımızın usta kalemlerinden birinin cenazesiydi. Bu ayıp bize yeterdi.
Bir ikincisini yetiştiremediğimiz Ömer Seyfettin sahipsiz ve yapayalnız ölmüş, cenazesi hastanede kesilip biçilmiş ve arkadaşları bundan çok sonra haberdar olabilmişlerdi.
*Yusuf Ziya Ortaç – Bir Varmış Bir YokmuÅŸ: Portreler
